Op dit moment ben werk ik aan mijn vierde roman, als je hierover op de hoogte wil blijven, schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief. Hieronder meer informatie over mijn reeds uitgegeven romans. Klik op de roman om direct naar meer informatie te gaan over de betreffende roman:
- Het leven noemen (roman, debuut)
- Wat wij verzwijgen (autobiografische roman)
- Wees niet bang (roman)
Wat wij verzwijgen
Een adembenemende autobiografische roman over het overschrijden van grenzen en de Nederlands-Indische zwijgcultuur
“Wat als je jezelf te veel verhalen vertelt? Wat als ze verschillen, niet naast elkaar kunnen bestaan omdat ze onderling onverenigbaar zijn? Een lieve suikeroom, beste maatje. Twee-handen-op-een-buik, zoals jij ons altijd noemde. En tegelijk: schender van vertrouwen, van grenzen tussen wat van jou is en wat van mij.”
Na het overlijden van haar oom gaat Mia naar zijn appartement. Het is er leeg, vies en schimmelig. Vijfentwintig jaar geleden zagen ze elkaar voor het laatst. De dag dat ze haar ouders vertelde wat zich tussen hen had afgespeeld, viel haar Indische familie uiteen.
In een opwelling begint ze de woning leeg te halen en schoon te maken. Ondertussen praat ze tegen haar oom, vertelt hem hoe haar leven is verlopen en vraagt zich af welk leven hij heeft geleid. En ze ontrafelt welk aandeel het Indische zwijgen heeft gehad in de geschiedenis van haar familie, en in haar eigen verleden. Het resultaat is een ontroerend, schrijnend en kwetsbaar verhaal dat onder je huid kruipt.
Een aangrijpend persoonlijk verhaal dat blijft spoken.
Philip Dröge
Wees niet bang
Over een levensverwoestend geheim waarbij de lezer wordt gevraagd zijn oordeel uit te stellen
“Er zijn woorden die zich niet laten terugnemen. Eenmaal uitgesproken zijn ze onverbiddelijk tot leven gewekt. Woorden kunnen levens verwoesten, mensen doen besluiten zonder elkaar verder te gaan. Ze kunnen de persoon die je bent in de ogen van je kinderen voorgoed doen veranderen. Ze kunnen zelfs je eigen moeder doen twijfelen of ze jou wel op de wereld had moeten zetten.“
Op de dag van Laura’s vierde verjaardag pleegt haar moeder, Maria, zelfmoord. Jaren later, als Laura volwassen is en in verwachting van haar eerste kind, wil ze weten waarom haar moeder dit deed. Maar al snel wordt duidelijk dat niemand hierover wil praten.
Laura’s oma, Chiara, is na de dood van haar dochter vertrokken naar het Italiaanse bergdorp Calceranica. Na jarenlang geen contact te hebben gehad met haar oma besluit Laura haar op te gaan zoeken. De antwoorden die Laura van haar oma krijgt, zetten haar leven op zijn kop.
Wees niet bang is het verhaal van drie generaties vrouwen en een levensverwoestend geheim. Het laat zien dat een verhaal altijd meerdere waarheden kent.
De manier waarop [Dutrieux] het heeft beschreven is fenomenaal wat mij betreft. […] Een goed geschreven en boeiend boek over een zwaar onderwerp.
Wim Krings, Boekhandel Krings
Het leven noemen
Een beklemmende roman over de onvermijdelijke strijd met het verleden
“Ik vraag me af wat er waar is van mijn herinneringen. Ik zie soms dingen, alsof er een luikje opengaat in mijn hoofd, een bioscoopscherm dat onthuld wordt en mij iets toont. Iets wat niet echt kan zijn, want als het echt zou zijn, dan… Ja, wat dan?“
Het is 1994. Mira, enig kind uit een liefdeloos gezin, werkt als verpleegster in de thuiszorg. Ze heeft een dochtertje, Vera, van vier jaar oud. Mira en Vera leiden een klein, schijnbaar symbiotisch leven, ze hebben met vrijwel niemand contact. Mira lijdt aan het münchhausenby-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Jaren later, wanneer ze volwassen is, krijgt Vera een burn-out. In gesprekken met een therapeut probeert ze de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent. Durft ze te vertrouwen op haar geheugen? Zal ze kunnen ontsnappen aan haar jeugd? En kan ze eindelijk beginnen met léven?
‘Een parel met een scherpe rand. […] Dutrieux schreef dit heftige verhaal sober op, waardoor het hard binnenkomt.’
Mezza
De sobere stijl, de kalme, niet woedende toon dragen bij aan de werking, de impact van dit verhaal over een schraal en aangevreten leven op een emotioneel rantsoen.
Manon Uphoff